در ایران ماه رمضان است. این ماه یادآور بوی بد دهان، خواب آلودگی، بد اخلاقی و تنبلی ست. حقیقت این است که اگر کسانی که روزه می گیرند، یعنی در ساعاتی از شبانه روز چیزی نمی خورند و نمی آشامند، چند دقیقه با خود اندیشه کنند، بدون تعصب و پیش داوری، بدون ترس از عذاب و اشتیاقِ پاداش، بی گمان به این نتیجه خواهند رسید که این کار چه اندازه بی خردانه است. چه اندازه نادرست و غیر منطقی ست. دستکم من فکر می کنم که باید پس از چند دقیقه اندیشه کردنِ درست و منطقی به این نتیجه رسید. دلایلم هم روشن است. مهمترین دلیلی که برای روزه داری ذکر میشود، یا یکی از مهمترین دلایل، این است که از حال و روز کسانی که فقیرند و برای تهیه خوراک کافی خود دچار مشکل هستند، آگاه شویم و بدانیم که چه زجری می کشند و از این دست مسائل ... آخر این شد دلیل؟ کجای این دلیل منطقی ست. مثلا انگار کنید که در شهر شیشه های خانه های چندین خانه شکسته است و صاحبان این خانه ها پول کافی ندارند که شیشه ها را تعویض کنند. با استدلالی مشابه استدلال مسلمانان در مورد روزه گرفتن، بی درنگ باید به این نتیجه رسید که دیگر مردم هم شیشه های خانه ی خود را بشکنند تا از حال و روز فقرای شیشه شکسته با خبر شوند !!
اینکه مسلمانان چیزی نخورند، چه سودی برای جامعه دارد؟ از دلایل پزشکیِ فراوانی که در مردود کردن روزه داری وجود دارد چیزی نمی گویم. ساده فکر کنیم. قضیه به روشنی دو دو تا چهار تاست. توجه کنید؛ یک عده در جامعه هستند که غذایی برای خوردن ندارند، آیا بخردانه ترین راه این نیست که کسانی که وضع مالی خوبی دارند، برای این افراد غذا تهیه کنند؟ برای کسانی که کم درآمد هستند، کار ایجاد کنند؟ آیا این راه درست تر است یا اینکه همه مردم، دارا و ندار، خود را گرسنه نگاه دارند؟!
در خبرها خوانده ایم که ساعات کار ادارات ایران در ماه رمضان کمتر شده است. مثلا اگر 8 ساعت بوده است، اکنون 4 یا 5 ساعت شده است. خودتان اندیشه کنید و به قول معروف کلاه خود را قاضی کنید، این چه کار نادرستی ست که مسلمانان می کنند. غذا نخورند، کار هم نکنند!
0 نظرات:
ارسال یک نظر